hüzün...

radyo sesiyle açıyorum gözlerimi.çatal kaşık sesleri.bardağa bırakılan çay kaşığının şıngırtısı,mis gibi fesleğen kokusu temiz hava...


sonra babannemin sesini duyuyorum;
"uyandın mı babişkom?"
"uyandım" babişkom.radyoda çalan '90 lar pop müziği kaymaklı reçelli kahvaltı soframızda bize eşlik ediyor.


babannem.canımın içi.annemin yarısı.başında beyaz tülbenti altında maksi eteği elinde de günlerinden biriktirip aldığı altın bileziği.bakıorum.elimde çatal kahvaltımı yaparken izliyorum onu.ben küçüğüm.var yok 4 bilemedin 5 yaşlarındayım.bana duyduğu aşk varya bana duyduğu sevgi öylesine mest ediyor beni.yemek yemeği unutuyorum.


sonra zaman geçiyor.ben büyüyorum.kıskanıyorum babannemi diğer kuzenlerimden.o hep benim sadece benim olsun istiyorum.ve gidiyoruz.her sabah duyduğum müzik sesi yok artık yada çıngırdayan çay bardakları.artık biz o evde değiliz.ayaklarımı çamura bulandıra bulandıra oynayamıorum yada iki ağacın arasına yapılan salıncakta sallanamıyorum arka bahçede çamurdan köfte yapıp evcilik oynayamıyorum babannemle çünkü başkaları var ve ben gidiyorum.


ilk kez bisiklete o arka bahçede bindim ben.düştüğümde dizlerimde oluşan yara bereler hala duruyor oldukları yerde.ben yokum.babannem yok.anılar hepsi hafızamda.


okula başlıyorum.hayat farklılaşıyor.artık devreye ilkokul öğretmenim,sınıf arkadaşlarım giriyor...ülker hocam.siz ilk okul öğretmeniniz hastalanıp gelmediğinde daha ilk okul birinci sınıftayken hüngür hüngür ağlayıp arkasındanda okuldan kaçıp evine gittinizmi?ben gittim.çünkü o ülker öğretmenimdi.bana harfleri,okumayı,okulu,yazmayı ve yazabilmeyi o öğretti.adı üstünde ilk okul.sonra arkadaşlarım vardı gökçe,tuğçe,engin,ferhat,ve diğerleri.hiçbirinin ne adını unuttum ve simasını.


ama babaannem hep orada. kızıyordum bazen babaanneme üzülüyordum bazen.ama hep idolümdü benim.hep canım ciğerimdi.


sonra ilk aşk...asil...ismi gibi asildi.bahçede oynarken el ele tutuşunca utanırdık.yan yana otururduk.grip olduğunda burnunu silerdim..:)


zaman hep geçti ve ben hep büyüdüm.kocamaaan bir kız oldum.ama çocuktum hala.


aşık oldum,hastalandım ameliyat oldum,çok üzüldüm,çok ağladım,çok mutlu olduğum zamanlarda oldu.kendi halimde kendi çapımda bana yazılanı yaşadım.yaşamaya devam da ediyorum.ama artık gözümün nuru babaannem yok.hayatın ne olduğunu işte o zaman anladım.


zaman geçti ve ben gerçekten büyüdüm.06.06.2011 de babaannem hayata gözlerini yumduğunda ben büyüdüm.hayır dedim olamaz yaa babaannem ölemez yok öyle bir şey yalan söylüyorsunuz dedim ama gerçekti.


canım gitti.canımın yarısı koptu gitti.gözyaşlarım yanaklarımı yakarak geçti.ağladım ağladım ağladım...ama hayat devam ediyor.bi şekilde yazılanı yaşamak zorundayız.bizler piyonuz ve ne yazıldıysa yaşıyoruz.tercih dediğimiz şeyler aslında çok daha önceden seçtiğimiz şeyler.özgürlük denen o zıvırtı varyaa.tamamen yalan.ne zaman ölürüz.o zaman özgürüz.o zamana kadarda yazılanı yaşamak zorundayız.